2 Aralık 2009 Çarşamba

Bir zamanlar diye başlar, özlemlerimiz..

İçimdeki mezar taşları çoğalırken…

Hani o bitimsiz yaz gecelerinde bahçe duvarlarının üzerinde oturup yıldızları seyrederdik, bir dilek tutmak için tam zamanını kollardık, biride kaysa saçlarımızın arasına takılsaydı ya..

Yere biriken çekirdek kabukları kadar çoktu hayallerimiz ve kan ter içinde çalımladığımız top kadar basit ve eğlenceliydi hayat. Yıllar sonra hayatı çalımlamanın o kadar eğlenceli ve kolay olmadığını henüz bilmiyorduk ve tuttuğumuz dileklerin bir türlü olmayacağını..
Yıldızlar alıp kaçarmış meğer düşleri..
Korktuğum gece kelebekleri ve yarasalar bile masummuş aslında, sokak lambalarının ışığı altında..o nedenle ki insanlar bile hoş görünür loş ışık altında.

Bir zamanlar en yakınında olan, bisikletinin selesi, köpeğinin nefesi, çağırmak için isimlerini uzata uzata seslendiğimiz mahalle arkadaşlarımız, şimdi en uzağımızdalar..


En yakınının en uzağa düşmesi de mi yıldızların işi?

8 yorum:

Funda dedi ki...

Sanırım bu kendi işimiz Berrinim, insan bazen elinde olmadan en yakınındakini bile göremiyor, yada en yakındakine bile görünmüyor...
Evet bu çok acı ama hepimiz zaman zaman yaşıyoruz. Çoğu kez keşkelerim artar benim. Keşke, hiç keşke diyememiş olsaydım...

sufi dedi ki...

Bir dilek tut... Yıldızların işi dilekleri gerçekleştirmek,birbirini sevenleri uzağa düşürmek değil ki!Sevgilerimle.

. dedi ki...

seçtiğin yıldızın işi belkide..
en yakınlarının en uzağa düşmesi..

Aylin Ünlü dedi ki...

çocukken herşey o kadar masum ve bir o kadar da umursuz...

Yılların beraberinde getirdiği şartlar kelimesinde gizli uzağa düşme durumu...

Çok güzel bir yazı olmuş,bikaç cümleni çalabilir miyim (:

Unknown dedi ki...

ne güzel anlatmışsın sen anlat bende okurken kafamı sallayayım sessizce:)

Berrin dedi ki...

hepinize ayrı ayrı tesekkur ederım..

bazı yazılarımın diğerlerinden farklı yeri vardır bende, buda onlardan oldu. sevdim yani..

dost bilmiştim yıldızları, birde yıldıza eş gözlerini..
diye bir dizeyi anımsattı şimdi bana..gerisini hatırlamıyorum..

yıllar önce kendi çizdiğim bir at resmi vardı duvarıma asmıstım, çobanyıldızı koymustum adını..hani o hep gördüğümüz en parlak yıldız vardır ya, venüsmüş aslında.

neyse işte :)
sevgiler..

Adsız dedi ki...

Zamana yenik düşmemiz aslında o.Çok güzeldi kalemine sağlık.

Berrin dedi ki...

damdakiadam, gecikmeli oldu ama cok tesekkur ederım..