Buzun Altındaki..

Sadece dokunmak istedim turuncu yeşilime..

Bir yanımdaki tüm çeyrek kalalar geçeler, buçuklar durdu. Ne kadar canlı görünsede donuk bir kartpostal gibiyim kuzeyden güneye atılmış. Benim dışımdaki bir başka ben ise son sürat yaşıyor hayatı..Yorgun bugünlerde.Yazmak bir kenara dursun okumak düşünmek uyanmak bile öyle güç geliyor ki..
Bütün pencerelerime kızıl çam ağaçları çizmek istiyorum ve mavi bir gökyüzü. Ona bakarak uyanmak kahvemi yudumlamak huzurlu renklerinde..Tüm bu yalnızlığı dindirmek çizgilerimle.. Aslı gibi olmasa da dağların sızısını görmemi engeller...değil mi?

Yazarak damarlardaki zehri boşaltabilmek ne büyük nimetmiş oysa ki. Şimdi boşaltamadığım zehirle yaşıyorum.Soğuk bir his bu, buza yatmış, önce üşümüş, donarken acıtmaya başlamış en sonunda hissizleştirmiş gibi.. Öldürmez biliyorum panzehiri de bende..Yattığım buzun altında..

Ocak ayından umutluydum, bir yaş daha büyütecek beni diye değil. Neden bilmem severim bu ayı…

‘Umut’ pet şişede yaşayan minik bir balıktı’ yazmışım defterin bir kenarına.On bir sene u_mutsuz_mu geçmişti. Umut yaşamana neden iken öldürdüm seni..Beni duymadığını da biliyorum..

Şimdi, şu dakikada senin ve dağınık cümlelerim kadar özgürüm..