DÜŞ KUMBARAM /kendi kalemimden

Düş kumbaram

Tıka basa doluyor cebimdeki son düşü de atınca içine.
Düş zengini olmuşumda haberim yok, ne zaman birikmiş bunca şey hayret ediyorum. Artık harcamalıyım düşlerimi tedavülden kalkmadan. Eskiler yenilere darılmadan.
“Niye biriktirdim ki bu kadar” diye düşünüyorum günü birlik harcamak varken?
Yoksa biriktirmek eşittir ertelemek mi? Matematikten de anlamam ki ben.

Kumbarama göz atıyorum usulca, bol yıldızlı bir yaz gecesi gözüme çarpıyor önce. Mahalledeki gibi duvarın üstüne oturmuşuz tuzlu çekirdekler kese kağıdında, yakınlarda olmazsa olmazım deniz ve içime sinen kokusu, uzaktaki bir restorandan gelen ince müzik sesi fon oluşturuyor çocuksu tatlı ve heyecanlı sohbetimize.

Sonra hız sınırını çoktan aştığım, ölümle yaşam arasında dans ettiğim, düşümü görüyorum kumbaramın en havalı yerinde.
Ve tren yolculukları, vazgeçemediğim.Yorgun demir raylar akıp giderken geleceğe, kulağımda bildik bir şarkı ve elimde bitmemiş bir kitap duruyor. Birde minik bir köpek var kumbaramın en gizli köşesinde, beni çocukluğuma tekrar döndürecek olan. “Sus sesini çıkarma alacağım seni oradan” diyorum ıslak burnunu severken.
Şöyle bir karıştırıyorum neler var neler, hepsi beklemekten sıkılmış yorgun görünüyorlar, yaşanamamanın verdiği sabırsızlıkla.

Baş ucuma koyarken usulca fısıldıyorum kumbarama “az kaldı hele bir sabah olsun “ :)