Buluşmuştuk Bir Kavşakta X

Sımsıcak bir kucaklaşmanın yerini hiçbir şey tutmaz..

Sinem o akşam biraz daha erken gitmişti işe, bardaki hazırlık aşamaları yeni yeni bitmiş, çalan müziğe ufak tefek eşlik ederken bir bira açtı kendisine, hem çok enerjik hem de dokunsan ağlayacak bir ruh hali içindeydi. Yorgun hissediyordu ruhunu, muhasebeyi özelliklede hayatının muhasebesini yapmayı hiç sevmezdi, hesapsızca yaşamıştı bunca zaman, sanki doğduğundan beri hiçbir yere hiç kimseye ait değildi birden ortaya çıkıvermişti, güçlü duruşunun altında hep bir yerlere birilerine bağlanma hissi vardı henüz karşısına ona dur diyebilen güven ve aitlik duygusunu verebilen biri çıkmamıştı, ilişkileri sınırsız eğlence üzerine kurulmuş romantizmin kıyısından köşesinden geçmişti ancak..pire için yorgan yakan türden olduğu için ise kısa sürmüştü beraberlikleri evliliği ise sadece bir yıl.

Buraya bu hayatına bağlanmak istiyordu ama içinde bir korku vardı ya birden yine sıkılır da buradan da gitmek isterse diye..
Yeşimle tanışalı henüz bir ay bile olmamasına rağmen onu seviyor ve her şeyini emanet edecek kadar güveniyordu her ne kadar ilk anda farklı gibi görünseler de benzer çok yanları yaşanmışlıkları vardı en çok da huzursuz iç dünyaları ve özgürlüklerine aynı oranda düşkün oluşları benziyordu.

Sinem duygularını içinden geldiği gibi yaşıyordu öfkesini asla bastırmaya çalışmazdı şen kahkahalarını ve sevincini de..
Yeşim ise daha kontrollüydü ağırbaşlı ve nazik bir görünüm hakimdi, saçının önündeki bir tutam mavi saç bu görünüme tezat olan tek şeydi.
Saat ilerlemiş hafta içi olduğu için kalabalık değildi birkaç masa doluydu ve bar taburesinde orta yaşı geçmiş geveze ve bilmiş hayli sinir bozucu bir adam oturmaktaydı, Sinem asla vazgeçmediği beyaz farı rimelle belirginleştirdiği uzun kirpikleri dudak parlatıcısı ve tepeden sıkıca bağladığı sarı saçları ve halka küpeleriyle mekana ciddi anlamda renk katmıştı, bu gece hemen bitsin ve eve gideyim diye bakıyordu Sinem ve en çok da Yeşimle Semih’in karşılaşmasını merak ediyordu...

Semih, sana çiçeğim demekle yanılmamışım dedi Yeşim’in gözlerinin içine bakarken. Gözlerine binlerce yıldız kaçmıştı sanki. Siyah dalgalı hatta kıvırcıktı saçları ve aynı renk gözleri, onu tanımlamak için tek kelime yeterliydi..sevimli! konuşması hareketleri o kadar içtendi ki, yıllardır tanışıyormuş hissine kapılmamak elde değildi, ince duygulu esprili anlayışlı sabırlı komik kim ne ararsa sanki onda bulabilirdi, hatta kızların en yakın erkek arkadaşı olabilecek türdendi.
Yeşim her zamankinin aksine tutuktu elini ayağını nereye koyacağını bilemiyor gibiydi, aklı dağıldığı için gelirken tüm gece boyu atıştırmak için almayı düşündüğü şeyleri de unutmuştu. Semih onu kapıyı açan çocukla tanıştırdı ondan önce program yapan arkadaşıydı.

Radyo bir apartman dairesinden oluşuyordu, dj kabini çok büyük değildi ama oturmak için iki tane de koltuk vardı karşılıklı, sonra tüm cd lerin bulunduğu arşiv odası vardı ve büyükçe bir salon burada masa sandalye ve koltuklar vardı hiç biri yeni değildi, ve ufak bir mutfak, ilk göze çarpan çay kahve makinesiydi.
Semih’in programı başlamıştı, o ana kadar hep bir sesti onun için ve hep evde radyonun başında dinlemişti onu. Şimdi ise karşısındaydı, düşünceli sevimli tavırlarıyla zorla kendini sevdiriyordu onu izlemek hoşuna gitmişti Yeşim’in, artık dinlemiyor sanki hiçbir şey duymuyor sadece izliyordu Semih’i..telefonla konuşmasını kulaklığını takışını düğmelerle oynayışını ara sıra canlı yayındakilerle konuşurken Yeşim’e göz kırpıp dil çıkartmasını. Yeşim böyle bir haberi aldığı gün olabileceği en iyi yerdeydi Semih’le olmak ona iyi geliyordu hatta her şeye rağmen mutluydu, kapıyı açan çocuk yiyecek bir şeyler alıp gelmişti Yeşim’de o ara çay demlemişti yeni demlenmiş çayın kokusu oldum olası huzur verirdi, saat gece yarısına yaklaşırken Yeşim Semih’i kare kare ezberlemişti, ortada adı konmuş bir ilişki yoktu konmasını da istemiyordu zaten tek bildiği Semih’in ilgisinin onu mutlu ettiğiydi, onunla ömrünün sonuna kadar herkes sorunsuz tasasız yaşayabilirdi.

Semih ise ilk defa yüzünü görmediği birine karşı bir şeyler hissettiğini söyledi, kafamda canlandırdığım gibisin mavi saçın hariç dedi aynı anda güldüler. Zaten en çok yaptıkları şey gülmekti, bazen öyle espriler yapıyordu ki Semih, Yeşim yeter diye bağırıyordu bir yandan karnını tutarak, espri yeteneğiyle zekasını da kanıtlamış oluyordu.

Gece üç olmuş program bitmiş, Yeşim ile Semih sokağa adımlarını atmışlardı, hava öylesine soğuktu ki ama yinede beraber yürüyeceklerdi, günlerdir hayalini kurdukları şeydi bu. Kol kola girdiler Yeşim’in eli Semih’in cebinde Semih’in eli Yeşim’in cebinde ayakları bir birlerine uyumlu ritmik şekilde çocuklar gibi şen adımlıyorlardı caddeyi..Sokaklar boş, geçen birkaç taksinin gürültüsünden başka ses yoktu, Hamam yoluna geldiklerinde parkın orada havalanan kuşları gördüler ve yerde uçuşan birkaç gazete kağıdıyla poşeti..

Kapının önüne yaklaştıklarında, işte ışıklı yol dedi Semih gülümseyerek, o gece senden her hangi bir işaret alamasaydım sabaha kadar bekleyecektim dedi, delisin dedi Yeşim’de ona gülerek, kimse için o kadar fedakarlık yapma dedi sonra, senin için bu ne ki dedi Semih..Şimdi gitme otur burada de sabaha kadar otururum dedi heyecanla, ya çılgın ya çocuk yada henüz acı çekmemiş bu çocuk diye düşündü Yeşim..oysa bilmiyordu ki kim için yaparsa yapsın tüm bu fedakarlıkları boşunaydı eninde sonunda güzel olan şeyler biterdi. Hevesini kırmak istemedi ve karamsarlığa boğmak sadece eminim yaparsın şüphem yok ama ben bunu asla istemiyorum çünkü sana kıyamam sabah penceremi açtığımda buz kalıbına dönüşmüş bir penguen görmek istemiyorum dedi gülerek Yeşim. Peki ama bil ki penguenin seni seviyor dedi Semih. Yeşim ne olduğunu anlamadan afallamıştı böyle ani hızlı gelişen şeylerden hoşlanmazdı ve böyle bir şeye hazır değildi, çünkü o hala başkasını seviyordu. Umut vermek en büyük haksızlıktır demişti bir zamanlar yakın bir arkadaşı birden o sözü hatırladı, evet sanırım haksızlık ediyordu Semih’e ama bunu ona söyleyip onu kaybetmekte istemiyordu o yaşama bağlanan eli kolu olmuştu kısa zamanda.

Kapının önünde sıkı sıkı sarıldılar, Yeşim eve çıktı pencereye koşup aşağı baktı Semih’in ardından bakmaktı niyeti ama Semih hala gitmemişti, gülerek eliyle git diye işaret ediyordu Yeşim..Semih geri geri yürüyerek eliyle öpücük atarak uzaklaşıyordu, yine elini kalbinin üzerine koyup bekliyor sonra kocaman kucaklıyordu uzaktan YEŞİM’İ..Yeşim’in ağzı kulaklarındaydı perdesini kapattığında o sırada anahtar sesi geldi ve her zamanki gibi gürültüyle açıldı kapı. Gelen tabi ki Sinem’di. Yorgun görünüyordu, hiçbir şey söylemeden gelip Yeşim’in boynuna sarıldı Yeşimde ona..öyle kaldılar, hayırdır dedi Yeşim gülerek çok mu özledin..iyi ki varsın dedi Sinem..iyi ki varsın..sende dedi Yeşim anlamaya çalışan gözlerle bakarak..Semih’le ilk yüz yüze gelmenizi yarın dinlesem senden kırılmazsın değil mi dedi çok başım ağrıyor hemen yatmak istiyorum..kırılmam tabi bende yorgunum şu kadarını söyleyeyim, bayram çocukları kadar mutluyum!

Uykuya dalmadan önce son bir saat içinde iki sıcacık kucaklaşma yaşadığını düşündü Yeşim. Uçmasına yardım eden bir çift kanattı her ikisi de..