ihtimalini sevdiğim

Az telaşlı bir sabahtı. Şemsiye kullanmayı hiç sevmem ama beni mecbur bırakacak kadar şiddetli bir sulu kar yağışı vardı. Minik foku bahçedeki öğretmenlerine teslim edip başladım yürümeye, elimde siyah erkek şemsiyesiyle her zamanki kafeye ..Fena olmuyormuş şemsiye ile yürümek pıtır pıtır sesi geliyordu kar kılığındaki yağmurun. Hoşuma gitti.

Her zamanki masama, her zamanki az sütlü tatlandırıcılı filtre kahvemle her zamanki düşüncelerimle oturdum. Kitabımı çıkardım, yine okuyamadım.

Okuduğum kitaplarla kendimden düşüncelerimden uzaklaşıp rahatlamayı severim ama son bir aydır sakin sessiz kendimle kaldığım zamanlarda kitap okuyasım gelmiyor, kendimi okumak ve kendime yakınlaşmak hoşuma gidiyor. Neyse,

kahvemi yudumlayıp bir yandan dışarsını izlerken hayata gözlerimi ne kadar kapattığımı, bakar kör olduğumu, beynimin uyuştuğunu, aylardan şubat olduğunu, zamanın avcumun içinden nasıl kaydığını, kafenin kapısının önündeki koca çam ağacının yok olduğunu (3 hafta önce kesilmiş) uzun zamandır dua etmediğimi kendimden uzaklaştığımı farkettim. Artık gözlerimi açıp kendime gelmem için iyi bir osmanlı tokadının lazım olduğunu düşünürken arkamdaki masadan gelen korkunç ağız şapırdısı sesiyle kendime geldim, öyle sakince durmuş düşünürken bu ses tüm düşüncelerimi, sakin ruh halimi alt üst etti.

' Şimdi ben dönüp o ayıya yemek öyle mi yenir al sana yemek diye önündeki tabağı ağzının içine soksam üstüne birde o koca ağzına yumruğu geçirsem, medeniyet bumu diye yakasına yapışsam, hırsımı alamayıp dakikalardır kulağımın dibinde cep telefonuyla bağıra bağıra konuşan kızında saçından tuttuğum gibi yüzünü duvara vursam, e tabi saniyesinde aynasızlar damlasa biri elmacık kemikleri çıkık küçük gözlü en az 1.75 boyunda bayan, diğeri sarı uzun saçlı küpeli bir erkek polis olsa..'hebele hübele hebele hübele' deseler bende çıkartıp kimliğimi versem, onlar 'yine de hebele hübele, bir kahvemizi içersiniz gidelim deseler, bende çocuğu okuldan almama nasıl olsa bir saat var ok gidelim desem, kahvemi içerken eşimi arasalar, eşim işyerindekilere 'karım adamın birini ve yanındaki güzelceyi fena benzetmiş merkeze almaya gidiyorum' deyip çıksa, geldiğinde ben biraz suçlu biraz yaramaz bir çocuk gibi ona baksam, oda bana 'pes yani, ne yaptın sen' gibilerinden baksa,bende 'oldu işte ne yapalım 'diye tebessüm etsem, sonra beni alıp elimizi kolumuzu sallaya sallaya oradan çıksak, ben arkama bakıp ben size demiştim beni alıkoyamazsınız gibilerinden sırıtsam****

diye düşünürken garson kızın 'is this yours' demesiyle filmlerdeki gibi kendime geldim. Kalemin benim olmadığını söyledim, o sırada arkamdaki kutup ayısı yalana yalana kapıdan çıkıyor, sivri topuklu güzelce de hala vacur vucur konuşuyordu.
Sonra marketten tavuk, karnıbahar, meyve, ekmek, süt ve bir kaç ıvır zıvır almayı düşündüm..Masadan kalkarken,
altı gündür geçmeyen baş ağrımın geçtiğini hissettim. Bir daha yokladım kendimi inanılmaz bir şey geçmişti. Oysa baya alışmıştım o korkunç ağrıyla yaşamaya, demekki hebele hübele şeyler düşünmek iyi gelmişti :)

00:54