25 02 2007

Geçen sene bugün, Türkiye'ye (Ankara) gitmiştik. Yanımda iki hanım arkadaşımla her zamankilere nazaran keyifli ve rahat bir uçak yolculuğuydu. Üç buçuk saat sonra İstanbul'a inmiştik, aktarma öncesi yaklaşık bir buçuk saatimiz oluyor ama bu süre dış hatlardan iç hatlara koştura koştura geçmek için ancak yeterli oluyor, yanında el bagajların ve birde küçük çocukla..
Cep telefonumu wc de unuttuğumu uçağa binmemize bir kaç dakika kala farketmiş, giderken telefonumu bıraktığım yerde bulacağımdan emindim ama yoktu, güvenliğe söyledim onlarda bana 'oohoo o saniyesinde uçmuştur, İstanbul'a hoşgeldin' diyerek sırıtmışlardı. Tam arkamı dönüp giderken memurlar seslendiler ve telefonun markasını vs. sordular. Benim olduğuna inandıklarında teslim aldım ve kılpayı uçağa yetiştim, o sırada onbeş dakika içinde telefonumu kaybedip bulmanın şaşkınlığını yaşarken yaklaşık bir buçuk saat sora içinde yok yok olan çantamın eve adımımı attığımın saniyesinde gözümün önünde çalınacağından da habersizdim..

Havaalanından eve kadar takip edilmiş 7_8 tane 16 17 yaşındaki kızlar bizden önce apartmana girmişler ve bavullara yardım edelim diyerek bizimle dialog haline geçmeye çalışmışlardı. Onlara kim olduklarını sorduğumda bu binada oturan teyzelerine geldiklerini söylemişler ısrarla yardım talep ediyorlardı ( detaylara girmeden yazacağım gerisini) öyle böyle derken çizmelerimi çıkartırken bir kaçı su istiyor diğerleri telefon edebilirmiyiz diyorlar yol yorgunluğu , stres kafam tam bir ambale olmuştu, boynumda çarpraz asılı çantamı çıkartıp ayak altına koyup o sırada tuvaleti gelen kızımı aldım ve gittim, aile büyüklerinin de farketmemesiyle benim çanta pırr diye uçmuş gitmişti..1 saat sonra farkına vardığımda kafayı yemek üzereydim. Kaybımız az değildi ama en önemliside babamın yıllar önce kuyumculuk zamanından anneme elleriyle yaptığı ve bir orjinalininde olmadığı balık kolyemin de diğer altınlar ve takılarla birlikte çalınmış olmasıydı. Annem nişanımda takmıştı ve bende ilerleyen yıllarda kızıma hediye edecektim.
Başımıza gelen bu olay beni çok sarstı, bir hafta kendime gelemedim.Bir kaç gün sonra çantam havaalanı yakınlarında bir köyde içi talan edilmiş olarak bulunmuş. Allahtan kimlikler ve dönüş uçak biletime dokunmamışlar ama pasaportumu almışlardı.
Uzun lafın kısası büyük heyecanla gittiğim ülkemde harika bir karşılama yapılmıştı. Mala gelen cana gelmesin deyip tatilime devam ettim. Yaklaşık iki buçuk ay kaldım Ankara'da..Bu süre içinde acı tatlı günlerim oldu. İnternet aracılığıyla tanıştığım ama yüzyüze görüşmediğim arkadaşlarımla görüştüm. Özellikle bir tanesiyle bir anda kaynaştık ve çok sık görüşmeye başladık. Handan'la çocukları tiyatroya alışveriş merkezlerine ve oyun evlerine götürüyor sadece kendimiz buluştuğumuzda da Türk kahvesi içmeye gidiyorduk. Sonrasında uydurmasyon fallar bakıyorduk, Ankara'da kaldığım müddetçe Türk kahvesi ve fallar devam etti gün içinde sayısız sms derken baya alıştık birbirimize..Buluşmalardan birinde şimdi çok yakın arkadaşım olan Aylin'le de tanıştık. Sanki yıllardır birbirimizi tanıyorduk. O gün üçümüz çocuklar gibi eğlendik ve seneye görüşmek umuduyla İzmir caddesinde ayrıldık, duygusal sahnelerden hoşlanmıyorum kısa keseyim burayı :))

Türkiye'ye gelişim ne kadar kötü oldu ise dönüşüm okadar muhteşemdi. Bulunduğum uçakta 15_16 yaşımdan beri hayranlık duyduğum, çok sevdiğim Kenan Doğulu ve Eurovision ekibi vardı. Şimdi gerçekten bulutların üzerindeydim. Yol boyunca aralıklarla yanlarındaydım, uçaktan beraber inişimiz serviste karşılıklı oturuşumuz, tüm yolculuk boyunca uyuyan minik fok serviste tam karşısında Kenan'ı görünce 'aa bu televizyondaki Kenan benimle evlenn' deyince herkesin kahkalara boğuluşu..Şimdi düşününce yıllar önce hayranı olduğun birinin karşında olması onunla espriler yapıp konuşmak ne kadar hoştu :) Özellikle Kenan ve abisi Ozan bu kadar mı sempatik, canayakın, mütevazi, güleryüzlü olurlar. Yarışma bitipte onları Helsinki'den Türkiye'ye uğurlarken annelerini böyle evlatlar yetiştirdiği için kutlamıştık. Bu arada alanda tatlı bir coşku aynı zamanda aldığımız dördüncülüğün hüznü vardı, özellikle Kenan Doğulu'da..O'na üzülmemesini birinciliğin bizim hakkımız olduğunu, yarışmanın adaletsizliğinden bahsederken dün gece çok ağladığımı söyleyince ' bende çok ağladım ' demişti. Uçaktaki ilk gün ve sonrasında yarışma bitip yolcu edene kadar geçen 10 gün içinde harika anlar ve heyecanlar yaşadık. O günlerden geriye onlarca fotograf kaldı. Aslında bu Kenan ve Eurovision başlı başına bir hikaye, daha fazla uzatmamak için yaşananların sadece devede kulak kısmını yazdım.
İşte böyle geçen sene bugünün gecesinde Türkiye'deydim, bir sene hiç anlamadan geçmiş gitmiş bile..Hayat bu işte iyi ve kötü sürprizlerden ibaret..Olsun, yaşamaya devam.