inanmak istemesemde..

Geçen hafta hep perşembe günü gelsin de Konya'ya yoğun bakımdaki teyzemi görmeye gideyim diye gün saydım. Öncesinde gidememem için nedenim vardı. Perşembe sabah yola çıktım, hayli yorgun, uykusuz ve moralsiz. Neticede ilk defa kızımdan ayrı geceler geçirecektim ve gittiğimde beni üzen şeylerle karşılaşacaktım.
12 gündür beyin damarları tıkalı yoğun bakımdaydı, her geçen gün ağırlaşıyordu, kendinde değildi ama biliyordum ki beni görecek hissedecekti..
Yetişemedim..Yarı yolda tam da Ankara aştide aldım ölüm haberini. Oysa dört saat sonra yanında olacaktım. Orada öylece bir başıma sallandı etrafımda dünya. Elimde bir kutu diet colayla yetişemedim diye ağladım telefonda, tüm metanetli sesiyle yanımda olan anneme.
Sonrasında geçmek bilmeyen otobüsteki yaklaşık dört saat, dolu dolu gözlerimle tuttum kendimi, tam 12 sene olmuştu teyzeme Konya'ya gitmeyeli, ha bu sene ha diğer sene derken..
ama son konuşmamızda söz vermiştim bu sene söz geleceğim yazın diye..

Cenazenin güzeli olurmu demeyin oluyormuş meğer..onca arkadaşı, sevenleri, akrabaları ve bizler evlatlarından ayırmadıkları..otuzbeşe yakın araçla yolcu etmeye gittik, en çok koptuğum anlardı o önde biz arkasında Konya caddelerinde..
detaylar zihnimde, acısı yüreğimde..inanmak zor.

Ölümden korkmazdım, korkar oldum, bilmiyorum, dar ve kapalı alan fobim olduğundan mıdır çok ürperiyorum, çok sarsıldım. İlk gittiğim gece ciddi şekilde rahatsızlandım hala iyileşemedim, üzgün hasta bitkin geçen üç günün sonunda burnumda tüten kızıma kavuştum. Hemen ertesi gün o hastalandı, boğaz bağırsak, kulak enfeksiyonu derken iki gündürde onunla perişanım, kendimi unuttum.
Evdeyiz kızımla yakın arkadaşlarım gelip gidiyor, telefonlar derken bugün biraz dinginleştim sanki.

Hayat ve ölüme dair yazacak ne çok şey var aslında..ama yazamıyorum..
annemi çok çok çok öptüm ayrılırken, gül kokuyorsun dedim, teyzemin kızı gördü öperken kahroldum utandım, onlar içleri yanarak elleriyle yıkayıp kefenleyip yolcu ettiler annelerini, ben ise bırakmak istemiyordum annemi, şimdiden özledim, içim titriyor..

yaz gelmiş farkında değilim, yol boyu gelincikler gördüm, geçen sene bu zamanı hatırladım. Sanki her geçen sene yenisinden daha güzelmiş gibi geliyor..

Perşembe gece kızımın okulunun düzenlediği Karadeniz turuna katılacağız..sadece anneler ve çocuklar olacak. Bir ay önceden ayarlandı her şey, hayat devam ediyor ya.. !
İyileşirsek ve başka mani olmazsa yolcuyuz.
Giresun, trabzon ve rizeyi görüp bol bol karadeniz yemeklerinden tadıp yayla havası alacağız.
Hevesim kalmasa da Daha önce görmediğim yerleri göreceğim için ve bu yerler Karadenizde olacağından mutluyum.
Umarım aksilik olmaz, gelince üst üste geliyor çünkü..
Dönüşümde fotoğraflarla beraber paylaşırım.
Öyküde yarım kaldı haliyle, ve ben bu ruh halimle Sinem'i evlendirmek:) Yeşim'i öldürmek istiyorum..
Bir ara onlarla da ilgileneceğim.
hep denir ya hayat kısa, sevdiklerimizi üzmeyelim, ellerini bırakmayıp yanlarında olalım diyorum..bende..
son altı günümün kırıntıları bunlar..
işte böyle..