Buluşmuştuk Bir Kavşakta XV

Boğazına kaçmış yabancı bir cisim gibi fırlatır seni, vakti geldiğinde kaçtığın şehir..artık oraya ait olmadığını anladığında..

Sanki yüz yıldır görmemiş gibiydi Yeşim Ankara’yı..öyle yabancı öyle soğuk geliyordu caddeleri, Sinem ise işte şehrim, aşkın şehri diye gülümsüyordu o tuhaf tutuk havayı dağıtmak için. İstanbullu olup ta Ankarayı seven tek kişi benim herhalde diyordu. Düğüne kadar çok vaktimiz var önce pasaja gidip şu kepengi bir kaldıralım, kitapları kolileyip postaya vermek için hazır edelim, bir daha buraya geleceğimi sanmıyorum dedi Yeşim kendinden emin bir şekilde. Tabi babam çoktan içindekileri sokağa atıp dükkanı başkasına kiralamadıysa dedi sonra.

Pasaja geldiklerinde Pazar günü olmasının avantajıyla kimselerle karşılaşmamayı umuyordu Yeşim. Kepengi kaldırıp içeri girdiğinde eski dostlarını özlemle kucaklamış gibi hissetti. Her şey son bıraktığı gibiydi, son akşam aceleyle çıkarken yere düşürdüğü Fenerbahçe’li kalemi bile kapının girişinde düştüğü yerde duruyordu. Burada zaman durmuştu sanki. Hadi oyalanmadan kitapları kutulara yerleştirelim dedi, o sırada Sinem eline geçirdiği ilk kitaba göz atıyordu. ‘fareler ve insanlar’..
Hadi bırak okuma zamanı değil şimdi dedi Yeşim, dükkan senin istediğin kadar okursun eve dönünce dedi sonra göz kırparak.

Kitapların neredeyse tamamını kutulara yerleştirmiş ağızlarını bantlamışlardı, Yeşim, kendine ait eşyaları topluyordu Sinem girişteki büfeden iki kola alıp geleceğim diyerek çıkmıştı, Yeşim’in ruhuna düğüm üstüne düğüm atılmıştı sanki her şeyi en baştan yaşıyordu, sonra annesinin hep söylediği sözler geldi aklına, anılarla yaşama, geçmişi bırak..bunun kimseye faydası olmaz..
Başı önde bu sözleri düşünürken içeri birinin girdiğini duydu kafasını kaldırdığında yandaki dükkan komşusu Ali Amca olduğunu gördü. Yeşim mahçup şekilde bakakaldı ne diyeceğini bilemeden. Aynı zamanda babasının arkadaşıydı gelen.

‘ah be kızım nerelerdesin sen neredeyse bir buçuk ay oldu, ne ses ne seda ne bir iz’ ‘hiç yakıştı mı sana’ diye sitem ediyordu.Yeşim hiç cevap vermiyordu. ‘insan ne olursa olsun babasının cenazesine gelmez mi’ dediğinde Yeşimin gözleri iri iri açılmış kaskatı kesilmişti. Olduğu yerden kıpırdayamıyordu ‘ne cenazesi, ne oldu’diyebildi sadece.. Baban dedi, senin dükkanı açmadığın ilk gün toprağa verildi, hiçbir yerde yoktun, halan deliye döndü, kimse bir anlam veremedi dedi, sesinden artık kızgınlıkta okunuyordu. Bıraktığın mektup açıldığında anladık o gece evi terk ettiğini..Yeşim afallamış duyduklarına inanamıyordu, haftalardır süren sessizlik bundandı demek, telefon kartını atmamış olup bir kere açmış olsaydı halasının defalarca aramış olduğunu babasının henüz mektubu bile fark etmeden beyin kanamasından öldüğünü bilecekti. Her yer dönüyordu sanki Yeşim külçe gibi olmuştu, tek söyleyebildiği, demek onu terk ettiğimi fark etmeden öldü, mektubu hiç okumadan dedi omuzları çökmüştü.

Ne bağırış ne ağlama ne pişmanlık ne belirgin bir üzüntü hissedilmiyordu Yeşim’de. Donmuş kalmıştı, bir heykel gibi oturduğu kitap kolisinin üzerinde. Parmak ucuyla dokunulsa küt diye geri düşecekti sanki..
o sırada elinde iki kutu kolayla Sinem girdi içeri, bir adama bir Yeşim’e bakıyordu, ne oldu hayırdır siz kimsiniz dedi yaşlı adama. O biliyor kim olduğumu diyerek çıktı dükkandan , Sinem babası zannetti ilk anda Yeşim’in. Heyecanla baban mıydı dedi hemen cevap almak istercesine. Yeşim hareketsiz ,Yeşim taş olmuş gibi duruyordu, babasının ölebileceğine inanmıyordu ve içindeki suçluluk duygusu adeta kavuruyordu. Yeşim bir şey söylesene ne oldu Allah aşkına diye feryat etti Sinem. Babam ölmüş, babam ölmüş dedi iki kere sonrasında feryatla ağlayacak bir ses tonuyla. AMA AĞLAMADI. Sinem şok olmuştu ne diyebilir ne yapabilirdi ki böyle bir durumda, sakin ol dese sakindi, üzülme dese üzgün değildi ne olduğu belli değildi Yeşim’e.

Yeşim donup kaldıktan sonraki ilk hareketi telefonuna uzanmak oldu, halasını aradı. Halası onun sesini duyduğunda söyleyebileceği en kötü sözleri sarfetmeye başlamıştı, Yeşim'in ise tek düşündüğü zarfı hiç açmamasıydı babasının. Hiç okumamasıydı, onu okuduktan sonra üzüntüden beyin kanaması geçirmiş gibi davranıyordu halası, neticede onun kardeşiydi ve ölümünden sonra iyice melekleşmişti gözünde kardeşi. Oysa oda çok iyi biliyordu ailesine yaşattıklarını, despot egoist sadist ve emekli olduktan sonra tam olarak alkolik olduğunu. Yeşim dinliyor o bağırıyordu telefonda, neredeyse kırkı oldu nasıl evlatsın sen, mutlu ol artık dedi ve kapattı Yeşim’in yüzüne. Yeşim ayağa kalktı kolileri üst üste dizdi Kendi özel eşyalarını poşetledi sonra Sinem’e çıkabiliriz yarın sabahtan postalatırız bunları dedi. Sinem şaşkınlık içindeydi Yeşim put gibiydi ama kafası hala çalışıyordu.

Arabaya bindiklerinde Sinem nereye gidiyoruz dedi, Yeşim donuk bir sesle mezarlığa dedi, görmem lazım inanmıyorum o ölemez dedi, babasını hep insan üstü bir varlık gibi görmüştü öyle güçlü öyle korku salan dağ gibi bir adamdı.. o ölemezdi. Mezarlık girişinde mezarın yerini öğrenerek belli bir yere kadar arabayla gittiler sonrasında yürüdüler. Yeşim’in o an hissettiği tek duygu korkuydu. Babasıyla karşılaşmaktan korkuyordu, ölü diri fark etmez sadece korkuyordu, çok geçmeden mezarı budular, işte orada karşısındaydı , kaskatı dikilmiş bakıyordu Yeşim. Beyni idrak edemiyordu o anlarda, şok denen şeyi yaşıyordu bir anlamda.

Sanki mezardan çıkıp onu öldürecekti hızla uzaklaşmaya başladı Yeşim, Sinemde çaresizce peşinden koşuyordu, kendine gel ne oluyoruz bir şey söyle diye söyleniyordu Sinem, ağlayıp bağırsa teselli etmesi daha kolay olacaktı ama şimdi ne yapacağını bilmiyordu, yüzlerce mezarı geçtiler Yeşim hızla bir yere başka bir mezara doğru gidiyordu. Adımları yavaşladı ve sonra durdu, mezarlığın hoparlörlerinden kur’an sesi yayılıyordu, Yeşim önünde durduğu mezarın üzerine kapaklandı birden son bir saattir vermesi gereken doğal tepkiyi şimdi vermeye başlamıştı, ölesiye ağlıyordu annesinin mezarında sesi mezarlığın sessizliğinde yankılanıyordu bütün otları taşları yarıyordu sanki..doyasıya ağladı toparağı avuçlaya avuçlaya Sinem bir iki defa teskin etmeye yeltendi ama bu anlamsızdı geri çekildi,bir süre sonra Yeşimin sesi kesilmiş, sadece titreyip şiddetli ağlama sonrası içini çekiyordu. Hoparlördeki ses’her canlı bir gün ölümü tadacaktır’ dediğinde Yeşimin kalan son iki damla göz yaşıda yanaklarından süzüldü. Yeşim son derece bitkindi Sinem ise dağılmış durumdaydı çok sarsılmıştı şahit olduklarından. Yeşim hıçkırıklar içinde ağlarken oda gerisinde sessiz sessiz ağlamıştı.

Yeşim birden annesinin mezarının üzerindeki çiçekleri yolup atmaya başladı gül dallarındaki dikenler ellerini kanatıyor o ise toprağın üzerindeki tüm yeşil örtüyü avuçlarıyla kaldırıyordu, Sinem Yeşim’in çıldırdığını düşündü artık iyiden iyiye korkmaya başlamıştı, bırak ne yapıyorsun diye bağırdığında toprak talan olmuştu zaten. Hiç hiçbir şey dedi, Bu çiçekleri O dikmişti annemin mezarına ona ait hiçbir şey istemiyorum artık dedi Yeşim. Sık gelirdik buraya her şeyime inanılmaz sahipti sorumluluk almayı severdi sahiplenmeyi, benden daha sık ziyaret ederdi annemi. Artık istemiyorum onun hiçbir şeyine ihtiyacımız yok dedi öfkeyle. Baharda yenilerini dikmeye geliriz dedi, fatihasını okudu amin derken gözlerini kapattı, açtığında Sinemde ellerini yüzüne sürüyordu.

Yeşim sürekli inanamıyorum deyip duruyordu, tek tesellisi o neden olmamıştı buna, gitmeseydi de o gece beyin kanaması geçirecekti babası ama belki onu hastaneye yetiştirebilirdi belki ölmezdi bunu kim bilebilirdi ki artık. Kolu kanadı kırık artık resmen bir başınaydı hayatta, eve gidelim dedi Sinem’e.

Yeşim kaçarcasına gittiği evin kapısında durdu anahtarı çevirdi ilk gözüne çarpan babasının terlikleri oldu, evde bir hareket olmuş tam olarak bıraktığı gibi değildi, odasına girdi Yeşim, burada her şey bıraktığı gibiydi, Sinem yatağın üzerine oturdu Yeşim’in duvardaki kendi yaptığı resimlere baktı masasının üzerindeki fotoğraflara, arkasından kollarını boynuna doladığı ve yanağını yanağına yasladığı annesi olmalıydı, içi çekildi birden Sinem’in o da kendisin yapayalnız hissetti, uzun süredir annesiyle görüşmüyordu ve babasıyla görüşmeye devam ettikçe annesi onunla görüşmeyi kabul etmeyecekti hem zaten bir çok şeyden dolayı kızgındı Sinem’e.

O sırada Yeşim’in tekrar ağlama sesini duydu sese doğru gitti, Yeşim babasının yatağına uzanmış yastığının üzerine başını koymuş hıçkıra hıçkıra ağlıyordu, ölesiye nefret ettiğini sanar iken aslında sevdiğini anlaması ne tuhaftı. Asıl tuhaf olan belki de öldükten sonra bunu anlamasıydı. Neden neden diyordu neden sevgini bir kerecik göstermedin böyle olmak zorunda mıydı? Neden diğer babalar gibi olmadın neden mutlu bir aile olmadık diyordu hıçkırırken, Sinemde iyice perişan olmuştu..

Akşam olmuş hava kararmıştı evin içinede karanlık çökmüştü henüz ışıkları yakmamışlardı Sinem ne yapacağız Yeşim burada mı kalacağız gece dedi usulca, Yeşim ağlamaktan kanlanmış gözlerini Sinemin gözlerine dikerek, hayır dedi, daha düğüne gideceğiz. Sinem afallamıştı sen hala ordamısın ne düğünü şaşırma dedi hafif kızarak,

Düğünün olacağı büyük ve oldukça şık restoranın önü arabalarla doluydu görevliler davetiye üzerine bahçeye alıp yer gösteriyorlardı arabalara, Yeşim camdan başını uzatıp gelinin arkadaşlarıyız çiçeğini ve çantasını unuttu aceleyle onları getirdik, aceleyle bizde davetiyeleri unuttuk derken en şirin halini takınıp isterseniz arayabilirsiniz diye blöf yapmayı da ihmal etmedi. Sonrasında kolaylıkla arabayı park etmişlerdi ikisinin de düğüne gelmiş bir görüntüleri yoktu hele Yeşim berbat görünüyordu. Yeşim fazlasını zaten kaldıramayacağım sadece gözümle görmek istiyorum al bu makineyi birkaç fotoğraf çek yeter dedi Sinem’e, Sinem gülsün mü ağlasınmı bilemiyordu artık, saçına çeki düzen verdi her zaman çantasında bulunan ruju ve allığıyla hafifçe makyajını yapıp arabadan indi. İlk defa bir düğünde ajanlık yapacaktı. Yeşim’e inanamıyordu böyle bir günde hala bunun peşindeydi.

Yeşim ise sanki her şey bitmişçesine ama asla kendine acımadan dişlerini sıkmış Bir an önce Sinem’in gelmesini bekliyordu, görmek istiyordu onları, gülen yüzlerini ne kadar güzel ve ne kadar yakışıklı olduklarını. Bu görünüşte bir düğündü ama Yeşim için aynı gün içindeki ikinci cenazesi olacaktı. Ölüleri burada bırakıp dönmeyi planlıyordu eski bir şehirdeki eski evine eskimiş bir biçimde