Orada bir köy var, hemen yakınımda II

Bir süre önce arkadaşımın yeni atandığı , tek sınıfta birleştirilmiş olarak okuyan çocukların olduğu bir köy okulundan bahsetmiştim. Çocuklar imkansızlıklar yüzünden kurşun kalemleriyle resim yapıyorlardı. Üstleri başları dökülüyor, bazıları hala çıplak ayak ve terlikle okula geliyordu. Demiştim ya sadece bir damdan ibaretti sınıfları..tek öğretmen tek sınıf. O şartları görüp etkilenmemek mümkün değil. Kendi imkanlarımla bir kısım ihtiyaçlarını giderirken, dört arkadaşımda evlerinde çocuklarının hala giyilebilecek olan tertemiz üst baş ve ayakkabılarını hazırladılar. Ve ismini vermemi istemediği bir blogcu arkadaşım onlara geçen hafta başka bir şehirden bir koli gönderdi. Kolide hepsine ayrı ayrı kuru boya, silgi, kalem, kalemtraş vardı. Dün öğlen dolu dolu 10 poşet ve iki karton kutu ve uzaklardan gelen kolimizle köy okulunun yolunu tuttum. Çocuklar hemen tanıdı beni, hatta bir kaçı yardıma geldi.
Kıyafetleri ihtiyaçlarına göre böldük, bazılarının botlarını elerimle giydirdim..son ders resimmiş o saattede sınıfa girip blogcu arkadaşımın gönderdiklerini teker teker verdim. Kimi usulca kimi coşkuyla kimide bakışlarıyla teşekkür etti ve çok sevindiler.
İlginç ki ben orada oturup beklerken kasketli bir adam okula doğru geldi ve sınıfın kapısını çaldı öğretmen olan arkadaşımla beraber oturduğum küçük derme çatma müdür odasına girdiler. Adam 60 yaşlarında ortama göre düzgün giyimli ve anlaşılır hitap şekli ve konuşması vardı. Milli eğitimden emekliymiş ve köye yerleşmiş, elinde siyah bir poşet içinde yok yok.Bizim henüz temin etmediğimiz makaslar, uhular , tebeşir, ataç, kalem , resim defteri vs ..Aynı gün içinde bir sürü yardım gelmiş oldu okula, hay Allah razı olsun deyip uğurladık adamı.
Okulun hala kömürü yok. Kömür ihalesi gerçekleşmemiş hala, kış geldi hatta zaman zaman karla bastırırken çocuklar odunla ısınmaya çalışıyorlar ayaklar terlikli..

Bir ara çocuklar dersteyken arabanın yanına gitmem gerekti bir sürü köpeğin havlamasını duyuyordum..Alacağımı alıp dönerken mezarlığın içinde havlayarak karşıladı köpekçikler beni :)köpekler karşılarındakinin korktuğunu hissederler bir salgı yayarmış vücut bunu getirdim aklıma. Ve yürüdüm doğruca. Allahtan köpekten korkmam ve çok severim. Ama bir yandan içimden köy köpeğine güven olmaz diyorum yabancıladılar beni tamda mezarlıktayken bitirecekler işimi diye düşünüyorum :) Neyse ki gülümseyerek normalce dişlerimin arasından sizi gidiler sizii diyerek :) yürüdüm, bir kısmı yaklaşmadı bir tanesi kulaklarını düşürüp kuyruk sallamaya başlayınca anladım zarar gelmeyecek..ardımdan tin tin tin takip etti okula kadar..
Derme çatma evlerle imkansızlıklarla yaşamak ne kadar zor diye düşündüm. Köyde doğup orada yaşamak zorunda kalmadığım için binlerce kez şükrettim. Zaten ben kaçardım diye düşünüyorum :)) O kadar yani..köy yaşantısını sevmiyorum.
Uzun uzun lafın kısası, sevgili blogcu arkadaşımın ve diğer arkadaşlarımın da desteğiyle kendimizce bir şeyler yaptık. Mutlu ve huzurluyuz. Bakalım, sırayı belki başka köy okulları da alacak. Bu arada koliyi gönderen arkadaşımada kırtasiyeci olsun kargocu olsun yardım kutusu olduğunu söyleyince ufak tefek indirimler yapmışlar. Tanımadığım birkaç insanında hayrı oldu. Emeği geçen yüreğini ortaya koyan herkese teşekkürler.. Ve diyorum ki hayır insanlık hala ölmedi.

**ilk fotoğraftaki koli blog arkadaşımın yolladıkları, siyah poşettekiler ise kasketli gönlü zengin adamınkiler..