Büyüyoruz...MU?

'Kelimeler tükeniyor yavaş yavaş..ne desem ne yapsam bilemiyorum. Uçsam gelsem yanına. Sarsam sarmalasam geçti desem kabustu desem, güzel bir kahvaltı hazırlasam sana ve kahvemizi içsek, dergilerimizi okusak. Puslu hava olsa. Sen kırmızı ben siyah bir kazak giymiş olsak'

Gerisini getirememiştim gece yağmurdan hızlı düşmeye başlamıştı göz yaşlarım tıpkı daha önce seninkilerin olduğu gibi..
Şimdi seni alıp çok uzaklara gitmek istiyorum, ölümün ve haksızlığın olmadığı bir yere. Geleceğini biliyorum benimle..Çok bir şey almayalım yanımıza hele ki şemsiye hiç. Tamam araba da steyşın olmasın. 'Bozar bizi aile modu' dediğini duyuyorum sen allığınla kahve fincanlarını unutma bende bir kaç kitap ve pasiflorayı. Çocuklar hazır sen merak etme, gittiğimiz yerde güvende olacaklar ve hep mutlu. Saat on buçuk olmuş geç kaldık, artık gitmeliyiz. En azından öğlene kadar haksızlığın olmadığı bir yerde olmalı gece yarısı olmadan ölümsüz ülkeye varmalıyız. Yol üzerinde, intikam denen soğuk meze yapan bir yerde dururuz. Ben o mezeden hiç yemedim demiştim ya bir tadına bakarız.
Hayat adil değil dedin ya, artık sorgulamıyorum adaletini..Dik durdukça, güçlü oldukça sırtına biraz daha yük bindirip tamda yere sağlam basan ayaklarımıza vurup kasti faul yapan hain bir oyuncu bu hayat. Hakem nerde uyuyormu?
Tezahurata gerek yok sussun herkes. Sende gülme şimdi, tamam biliyorum futbol da konuşmayacaktık.
Şimdi ..
Ben biraz daha ağlayım, uzun zamandır birikenleri atayım. Sen ağlama..

(ellerim klavyede gözlerim ekrana dalıp bakmaya başladığımda ve bu şekilde dakikalar geçtiğinde biliyorum ki yazacaklarım bitmiş, yarım kalmış gibi görünüyor ama değil, sadece bitmiş)