Bugünün Çarpık Anatomisi

Zaman en iyi ilaçtır.. ilacımı aldım artık iyiyim..

Arabanın içinde oturup beklerken bir şarkı çalmaya başladı, hani bazı şarkılar vardır ya, alıp bir yerlere götürdü beni deriz. İşte o şarkılardan biriydi dinlediğim. Alıp bir yerlere götürdü ama çok uzaklara değildi. Nede yakınlara. Bilmediğim bir yere, belirsiz bir zamana belki hiç olmamış yaşanmamış anlara götürdü. Şimdi hangi şarkı olduğunu hatırlamıyorum, üzerinden henüz altı saat bile geçmemişken unuttum. Bir çok şeyi unuttuğum gibi. Tek hatırladığım, fareli köyün kavalcısındaki fareler gibi takılıp gitmek istediğimdi ezginin peşine..

Son birkaç günkü gerginliğimi, üzerime düşeni hakkıyla yapmanın hazzıyla başımdan savuşturduğumu hissederken, kahve falında bilmem kaç damla sevinç gözyaşı, birkaç yol, uzun boylu başı dumanlı, omuzlarında iki ağır yük bulunan bir erkek, karşılıklı konuşan kısa boylu iki kadın, her zamanki iç sıkıntısı çıktı.

‘Birden uykum geldi, yorgunum, ne diyecektim kelimeleri bile toparlayamıyorum. Biz gidelim artık.’
‘Hadi kızım gidiyoruz.’
‘Teşekkür ederim. Bugün için.’
Kuru teşekkürden öte hissettiklerim bende kalıyor.
Rüzgarı hiç sevmiyorum.
Üşüdük.
Elimde eşyalar çizmelerimin topuğundan gelen ses ve zar zor anahtarı bulup kapıyı açışım..
Sonra sonra…

Ölümde yalan bir yerde , yaşamak gibi.. Yazmışım zarfın üstüne. Elime zarfın içindeki toplu iğnelerden biri battı.Ne çok kalmış diye düşündüm, cenazede göğsümüze taktığımız fotokopi resimlerden. Niye saklıyorum bunları, yalandan bile içine bakmaya korkarken..

Saat ilerlemiş..
Şimdi üzgün, solgun, titrek, ağlamaklı sesini duyup da nasıl içerim neskafemi..Senin çok sevdiğini bilip de.

Gün geceye, gece bana dokunurken.. İlaç bugün yan etki yaptı..
Hissediyorum..