bir şehre aşık olmak

Eski bir şehre aşıktım bir zamanlar. Aşk o zaman, sonuna kadar içilmeden atılan kısa camel sigarası, evin önünde park, parkta bir bank, bankta bir çift kovboy çizmesiydi. Köprübaşındaki kahvecinin çıngırak sesi, kara köy poğaçalarının kokusunun sabahın erken saatlerinde yayılmasıydı etrafa Petek Pastanesinden.Sekiz numaralı otobüstü tozlu yollardan geçerek beni okuluma götüren..
Ondan ayrılması, içinde yaşamasından daha sancılı olmuştu. Sınırlarından çıktığım an bir sızı kaplardı içimi, doğup büyüdüğüm şehre bin kat yabancı olur, yabancı kollarda yatarken eski bir şehri düşünür..özler..özlerdim..

Bir şehre aşık olmak zordur, beklide tüm aşklardan daha zor. Ve fırsatçı ve düzenbaz yapar insanı, her yolu ona çıkarmaya çalıştıkça..Bırakıp gittiğinde arkandan üzülmez,üzülse de belli etmez, yalnızlık hiç çekmez, beklemez, gel demez, yinede seversin, bilirsin ki bıraktığın kilometrededir. Yüzü değişse de havası hep aynıdır.

İnsan bir kere aşık olmaz ya..Mavi, yeşil, beyaz bir şehir şimdi ki aşkım. Alabildiğine sessiz, alabildiğine özgür, alabildiğine yalnız, alabildiğine güçlü olduğum şehir.
İlk görüşte değil, yavaş yavaş beni üzdükçe, uzaklara daha uzaklara attıkça, denizinin dalgaları ayaklarıma vurdukça, bir dost bulamadıkça, sesimi unuttukça, yağmurlarında ağladıkca, parmaklarım buz tuttukça, doğasının doğallığına hayran oldukça, gemiler kalktıkça, serseri martılar çığlık attıkça,ışıksız kaldıkça yada güneş hiç batmadığında ve korkularımı unuttukça aşık olduğum..
Sevsen de bırakmak zorunda kalmak, istemesen de ayrılmak, onu satırlarına gönlünce taşıyamamak, anlatmak istesen de anlatamamak, bir şehre aşık olmak, içindeyken özlemeye başlamak, kıyılarındaki bir teknede sallanmak, sallanıp uyumak, uyuyup büyümek kollarında. Büyüyüp beklemek yollarında..
Bir şehre aşık olmak..
Olup da gitmek..
Gidememek..
Gitmek..
Aşk..Şehir..
Ben..
Deniz..
Berrin..