yedinci ev

''Biz evleri terkederiz, onlar peşimizi bırakmaz''

Doğup büyüdüğüm bahçe içinde meyve ağaçları, asma yaprakları, süs havuzu, renk renk gülleri, kasımpatları, zambakları, çok sevdiğim sümbülleri, zaman zaman domates, salatalık, taze soğan, havuç hatta çilek yetiştirdiğimiz, güvercinlerimiz, bahçe duvarına tüneyen kedilere çıldıran köpeklerimiz, uzun yaz gecelerinde salıncakta sallanırken yarasaları, kertenkeleleri,gece kelebeklerini gördüğümüz bir bahçemiz, o bahçe içinde minik evimiz, komşuda pişenin herkese düştüğü, sokaktaki oyunlarımızın akşam ezanına kadar sürdüğü, yazın taze toprak kışın genizleri yakan is kokan bir hayatımız vardı, varın içinde varlarla..

Onaltı yaşımda sadece kendime ait bir odam olduğunda, uyandığımda mavi gökyüzünü ve henüz kızarmaya başlayan kirazları göremiyordum artık penceremden..Hatta gökyüzünü görmem bile imkansızdı, taş binalar arasında öğrenmiştim aitlik duygusunu, kendi çizdiğim desenlerim asılıydı duvarlarımda ve sarı gece lambasını hatırlıyorum, birde hemen yatağımın yan duvarında asılı duran, uyanır uyanmaz göz göze geldiğim 'dost kitabevi'nden aldığım bir kurt posteri vardı. Görür görmez içime işlemişti sisin pusun içinden mat, duygusuz, ürkütücü, güçlü, asi bakışları, onunla bakışmak büyük haz veriyordu..
Şimdi o odayı düşünmek bana güzel olan hiç bir şeyi hatırlatmadı. Dört sene boyunca hiç mi mutlu olmamıştım?
Oradan apansız taşındığımızda henüz yirmi yaşında değildim..
Boşluk hissi veren sarsıcı bir kırılma ile anakaradan büyük bir parça kopmuştu..
Acıları bir evde bırakıp, kapıyı çekip gitmek mümkün müydü?
Geriye kalan boş duvarlar ve yerde boş bir telefon kablosuyla kalır sanmıştık onlar, yanılmışız..

Geçici bir süre için taşındığımız, hafif yokuş ara sokakta ekip arabaları, karmaşa, üst kattaki aile kavgalarının ve İsmail YK'nın 'Allah belanı versin' diye bağrışlarının eksik olmadığı bu eve de gelmiş, kıyafetlerimizden önce yerleşmişti çekmecelerimize ve sinmişti perdelere o tarifsiz acı, yokluk, pişmanlık, nerde? nasıl? kim? bilir?ler..
Şuursuzca yaşanan, ağlanılan, gülünen, kenetlenilen, tuhaf, yitirilmiş bir sene geçti o evde..
Sonraki üç ev, üç pencereyi şimdi anlatmak güç, çok güç. Ondört senede terkedeceğim altıncı evdeyim. Hiç bir ev peşimden gelsin istemiyorum. Olduğu yerde kalsın duvarlarına astıklarımla..
Özellikle ilk iki ev uzak durun artık benden..

Okuduğu kitabı kapattı, gözleri yanmaya başlamıştı, elektrikler kesilmeyeli uzun zaman olmuştu ve mum ışığında kitap okumayalı..İri gölgeler arasındaki odasına baktı, bu duvarları terketmeye cesareti varmıydı? Onun yedinci evi neredeydi?
Elektrikler geldi, düşünmeyi bıraktı, uyudu.