sıradan bir sabah 3

Güneş mi var, bahar el mi sallamaya başladı, hem de buraya arka sokaklara..
Hala kıyıda köşede birikmiş karlar direnirken, hava serin, rüzgar ters köşeden eserken bronzlaşmaya hazır ruhlarımız.. Buradaki 'son' baharımızda..

Otobüste Bryan Adams'tan bilindik ve güzel bir şarkı çalıyordu, biz indik yarım kaldı..
Daha geçen sene okul bahçesinde ağlaya ağlaya ayrılamadığımız günler ne çabuk geride kalmıştı. Ağlamalar geçmiş, öpe koklaya vedalaşır olmuştuk ve bugünde arkasına bakmadan neşe içinde arkadaşlarına koştu. ''İyi eğlenceler, görüşürüz'' dedim..duymuş muydu?
Büyüdükçe terketmeyi, arkana bakmamayı öğreniyorsun galiba.. Şimdi bu beni neden üzdü, ben onlarca kere arkama bakmadan gitmedim mi?

Arkasını dönüp gitmeleri, ağlamalarından, onsuz bir yere gidememekten, dökülenden saçılandan şikayet etmelerden çok daha zormuş.. İçim buruldu.. Ama belli etmeyeceğim..

Kafenin kapısının önüne masa sandalye atıyorlar güneşi selamlamak için, gürültüsü yanı başımda.. Güneş kendi için yapılan hazırlıklara kayıtsız kalmayıp iyice dökülür mü üstümüze acaba?
Yaşlı köpekli bir kadın kahvesini alıp kuruldu bile baş köşeye, şimdi güneş daha mı açtı ne?
Demek, bir şeyi isteyince hazırlık yapmak, hazırlığını göstermek gerekiyor ve sonra beklemek.. Gelirse ne ala gelmezse solaryuma mı..demek..

Çantamdan bir yığın kareli sayfalar çıkarıyorum, yazacak yer kalmamış, evirip çevirip bir yer buluyorum bunları yazmak için..
1 paket margarin oda sıcaklığında yazıyor bir yerinde, hemen arkasında palmiye mah.. bla bla sok. kat:3..onun arkasında minik fokumun çizdiği anne baba çocuk ve başlarının üstündeki güneş resmi var. Bir sonraki sayfada alt köşede ''Dalgacı dalgalar, dalgakıranı kırmaya çalıştılar'' diye başlayan yarım kalmış bir cümle..
Biriktikçe birikmiş. Temizlik zamanı gelmiş. Birikenleri bu neymiş diye tek tek ayıklamak bazen işime gelmiyor, zaman alıyor, yoruyor, toptan buruşturup atmak en iyisi.. Neyse ne artık, yazılan yazılmış çizilen çizilmiş, zamanı gelmiş gitmiş.. Hadi güle güle...

İçeri girerken önümdeki kadının saçları dikkatimi çekti, eskiden maviymiş belli. Uzun uzun zaman önce Ankara Karanfil Sokakta pasajda bir gümüşçüde güle oynaya, cıyaklaya kulağımı ikinciye ve üçüncüye deldirmiştim dershaneden arkadaşıma..Sonrasında yılbaşı gecesi için aldıkları sprey boyaları göstermişti, hemen ardından saçımın ön tarafını olduğu gibi maviye boyamıştık. Çok hoşuma gitmişti. Mavi her anlamda özgürlüktü ya saçlarımdaydı şimdi.
Hatta çok mutluydum, Karanfil Sokaktan YKM nin yanındaki büromuza kulağımda artı iki sızı, saçımda gece mavisiyle yürürken.. Saçıma değen son renk oldu mavi.. Başka rengi hiç istemedim..
( Durdum, durdum...yazamadım..)

Sıradan bir sabahtı, aklım Karanfile takıldı..Orada kaldım..
Eğlence bitti, dağıldım!..

saat:11:05