işte öyle bir şey

Aklına koyduğu an bir saniye bile beklemeye sabrı olmadan evim de evim diye tutturup, çantasını kaptığı gibi giden yaşlı kadınlar gibi, gittiğim yerde her zamankinin üçte biri kadar bile kalamayıp bir an önce eve gitmek istedim.
Gidip yüzde yüz bulacağım bulaşıkları yıkamak, ocağı lavaboyu ciflemek ovmak, bir daha ovmak, gözüme ilişen her yeri silmek, tek tek rafları çekmeceleri boşaltmak sonra yeniden yerleştirmek, bavulları hazırlamak hemen arkasından geri dökmek içinde ne varsa, evin kapısına duvarlarına dokunmak oldu olacak diz çöküp hüngür hüngür ağlamak o an için istediğim tek şeydi.
Koşar adımlarla eve gidip ağlamak dışında istediklerimin hepsini yaptım.
Ağlayamamak yıpratıyormuş sözleri.. Olmadık bir yeri olmadık bir zamanı, saçma bir espriyi, içten bir bakışı yada ilk duyacağım ezan sesini mi bekliyor beni boğmak için gözyaşlarım, boğup da rahatlamam, rahatlayıp da uyumam için..

Temize çekilmiş, itina ile yazılmış bir defterim daha önemlisi bir hayatım olmadığından mı cam kırığından daha çok canımı acıttı hayal kırığı..
Nasıl battı, yardı kaldı içimde, değil dokunmak bakamadım bile acıyan yerime..

Herhangi bir sayfaya bir kaç cümle yazıp yazdıklarımı beğenmeyip sayfayı kopartıp buruşturup atmak sonra aynı şeyi üst üste defalarca tekrarlamanın nasıl bir şey olabileceğini düşündüm..Ben hiç böyle bir şımarıklık yapmadım, hiç bir sayfayı bir satırda harcamadım..
Yazdıklarımı her zaman ilk hali ile bırakır, biraz kurcalasam çok daha güzel olacağını bilsem bile bunu yapmam, en fazla aynı kağıt üzerinde bir kaç karalama, eksiltme arttırma yaparım.
Bir şeyin üstüne ne kadar gidersen doğallığından uzaklaşacağını, can sıkıcı olmaya başlayacağını bilirim. Her eğri duranı, ters bakanı düzeltmeye kalktıkça biçimsizleşmesinden korkarım.
Ve hissettim ki,
Her gün azar azar, yemeklerimle pişiyorum mutfakta, en sevdiğim penceremde..Kimi kısık ağır ateşte kimi bugünkü gibi harlı..
Sonuç olarak,
Kendimi saatlerdir yedim yedim bitirdim.
Ama tadımı hiç beğenmedim..