no name

Yıllar önce benim için özel hatta kutsal olan resim atölyesinde yuvarlak bir masamız vardı, demini almamış çaya büsküvilerimizi batıra batıra yemiştik, şiir tadında sohbet eşliğinde..
Yeşildi kupalarımız, benimki açık yeşildi, hastalıklı bir yeşil gibiydi, yinede seviyordum..
Başka bir gün 'hadi yine o gün gibi çay ve büsküvi yiyelim ' dedik..
İyi demlenmemiş çay, yeşil kupalar, büsküvi, masa, biz, yerdeki boyalar, dışardan gelen sesler herşey aynıydı.. Ama o günkü tat yoktu..yedik yedik olmadı..konuşmaya çalıştık olmadı..

Güzel bir anı yine aynı güzellikte yaşayamayacağımızı öğrendim o gün. Ne yaparsan yap bir öncekinin aynısını yakalamak mümkün olmuyordu. O büsküvi tadı orada kalmıştı.

Tıpkı tatilde birine aşık olursun hani 'yaz aşkı' denir, yaşadığın yere döndüğünde adına..
Güneş aynıdır 'yaz aşkın' aynıdır ama tatildeki hissi bir türlü yakalayamazsın. Sanki düş bitmiştir, sen sen değilsindir o, o değil..
Hiç birlikte yüzmemiş, gece lunaparka gitmemiş, bilardo oynamamış, bar taburesinde sorduğu soruya cevap vermemiş, yıldızlara bakarken yakalanmamış, yaz sabahının ayazı açık kapıdan girip seni hasta etmemiş, sesin kısılmamış, yeşil küçük mandalinalar dalından koparılıp sana verildiğinde dünyanın en değerli mücevheri gibi cebine koymamışsındır..

Şimdi yüksek binaların arasında, alış veriş merkezinde veya bir pasajdaki kafede karşında oturan kişi o değildir..
Çünkü o kişiye anlam veren anlar oradaki 'yaz' da kalmıştır..istenilsede eski güzelliğiyle oradaki gibi asla yaşanamayacaktır..

Üstelememek gerekir..Anları rahat bırakmak..
Aynısı olsun diye çabalarken, büyüsünü bozmamak..
Sevdiğin şeyi orada bulduğun yerde bırakmak..
İlk gördüğündeki hissiyle birlikte..
Bir şehri sever gibi, sevsende bırakıp gitmek gibi..